Владимир Высоцкий. Форум.

Живая жизнь. Живое общение.
Текущее время: 28 мар 2024, 17:16

Часовой пояс: UTC + 3 часа




Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 870 ]  На страницу Пред.  1 ... 79, 80, 81, 82, 83, 84, 85 ... 87  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 16:10 
Не в сети

Зарегистрирован: 19 окт 2012, 22:40
Сообщений: 1369
Это подлинный текст, неоднократно опубликованный и достаточно известный.

Не исключаю, что этот дневник - единственный в своём роде, не имеющий продолжения. На меня он производит впечатление написанного через силу - то ли по настоянию Марины Владимировны, то ли с оглядкой на неё...

_________________
Возвращайся назад, чей-то сын и отец! Убиенный солдат — это только мертвец.
Если выживешь — тысячам свежих могил как потом объяснишь, для чего приходил?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 16:50 
Не в сети

Зарегистрирован: 17 июл 2016, 16:47
Сообщений: 157
Именно этот дневник и был опубликован когда-то в журнале "Знамя" непонятно только в каком году?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 17:07 
Не в сети

Зарегистрирован: 22 окт 2012, 10:39
Сообщений: 545
Не могу открыть эту пандору... К сожалению...


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 17:39 
Не в сети

Зарегистрирован: 19 окт 2012, 22:40
Сообщений: 1369
Виктор Васильевич, у меня тоже этот сайт заблокирован. Пришлось перевести гуглем на белорусский язык, чтобы убедиться, что там просто перепечатка из 4-томника Новикова, восходящая к Жильцову, который тоже не первопубликатор.
Цитата:
Дзённікавыя запіс, пераходзячая ў празаічны накід
Апублікаваная (Збор твораў у чатырох кнігах)





1
Чалавек, дакладней, чым любы будзільнік! Калі скажаш сабе: трэба ўстаць у 7 ч. 10 м. - ўстанеш у 7 ч. 10 м.
Я прачнуўся, як ад удару - на часах 7 ч. 10 м. А прачынацца не хочацца, таму што адчуваеш, што цяпер ўспомніш нешта, што ўчора зрабіў нешта, ад чаго стане невыносна сорамна. І гоніш ад сябе абуджэнне. У сне, хоць і страшна, хоць і сорамна, але ж - прачнешся, і ўсё ў парадку! .....

<канец 1963 года>

2
У мяне вельмі шмат сяброў. Мяне Бог узнагародзіў. Адны п'юць і мне не даюць, іншыя не п'юць, але на мяне не наракаюць. Усе сябры на адну асобу, - не таму, што падобныя, а таму, што сябры. І я без іх здохну, гэта дакладна. Больш за ўсё баюся каго-небудзь з іх расчараваць. Гэта-то і трымае ўвесь час у нерве і на сцэне і ў песнях і ў выхваляння маім.

<восень 1967 года>

3 (сшытак "Novoexport" - дарожны дзённік)

Віза ў пасольстве ФРГ. Дзяжурны ўзяў мой пашпарт, а потым чужыя, якія паклаў паверх майго, потым прыйшоў чалавек, з консульскага аддзела і ўзяў мой пашпарт з-пад нізу і выклікаў мяне першы, - нямецкі парадак.
Немцы на дарозе ўзялі нас <на> прычэп, трос абарваўся, але яны, праехаўшы яшчэ кіламетр, вярнуліся і прынеслі мне абрывак троса - нямецкая сверхчестность. Аднаму з іх - маладому я даў сваю куртку, яшчэ калі ён аглядаў наш матор, проста ўзяў ды накінуў яму на плечы, не звяртаючы ўвагі на яго "найн". Ён быў уражаны.
Мы спыніліся ў цемры, без святла, з плаксівасцю маторам, на замежнай машыне, не даехаўшы 200 км да Брэста.
Бруд, золь, праносіліся грузавікі, я паехаў па дапамогу, Марынка засталася.
Я трапіў з нейкім ветлівым уладальнікам "Масквіча", абудзіўшы сваю маленькую дачку, каб даць мне месца, трапіў паводле ягоных загадаў на аўтобусны базу, прадставіўся дзяжурнаму.
Пайшлі па шчыкалаткі ў гразі, у цемры, паміж аўтобусамі шукаць цвярозага шафёра, канчаючы змену.
Шафёра стаялі каля акенца здаваць дзённую выручку - 7-8 руб., Ужо ўсё выпіўшы, адзін хістаўся і бязладна мармытаў.
Іншы ўспомніў, што лепшы электрык Болтичко Іван Данілавіч - трэці дом ад станцыі тэхабслугоўвання. Паехаў са мной і пад'ехаць дарэчы Пецем - цвярозым шафёрам - да Івана. Івана не было, ён дзесьці піў, пятніца бо, а заўтра паляванне - трэба лавіць з раніцы. Петя мяне ведаў, але быў стрыманы, дзелавіты і размешчаны. Я сава усюды са сваім прозвішчам, але яны і так дапамаглі б, хоць Пеця, нас адбуксіраваўшы, грошай не ўзяў, сказаўшы "Калі даведаюцца, што я з вамі быў, ды яшчэ грошы браў ..."
Марынка збудавала з двух колаў і срэбнай аплаткі знак "Асцярожна", сядзела, замкнуўшыся ў машыне, мерзла, палохалася, але не злавала і ня перабiраць.
Спалі ў гасцініцы.
Адна администраторша ледзь пазайздросціла нашаму падарожжа, але не злосна, а іншая, помладше рангам і гадамі, ды дзелавітасцю старэй і поопытнее, параіла нумар даць.
Ноччу Марынка ледзь выпіла з устатку гарэлачкі, каб не захварэць, а гарэлачку мы здабылі з Пецем, які падкінуў мяне да рэстарана і назад (гэта пасля дня язды на працы). А потым ляглі і г.д.

То сяброў маіх спрабуюць на зуб,
То чапляюць мяне на кручок.

Рыфму знайду, а далей, пойдзе - прыдумаю.

* * *
Утро! Нічога не ясна. Ўстаў. Паеў. Пайшоў. Пачуццё было такое, што ўсе роўна ж паедзем, што-небудзь прыдумаем. Падышоў да гаркама - субота. Нікога і раптам "Масквіч", а ў ім чалавек: "Я, - кажу, - такі і такі. З Масквы. Зламаў мы. Што рабіць.?" "Вам, - кажа, - пашанцавала, толькі наша база і працуе".
Паехалі. Ён апынуўся нейкім ў іх начальнікам, даў трос, загадаў шафёру, падчапілі, прывезлі.
Доўга не верылі яны, што я той самы, а я назойліва ім прозвішча называў. Паверылі. Шафёр хіхікаў і сарамліва глядзеў.
Завіхаліся каля матора, зараджалі акумулятар.
Аккумуляторщик - былы шафёр, прастуды артэрыі на нагах, больш Шафёр не можа. Спадзяецца на мінскую мэдыцыну. Клікаць Жора. Добразычлівы, добры. Іншыя таксама, капаліся ў маім рэле, нічога не разумелі, эксперыментавалі з правадамі і адвёрткай, ды так усё і пакінулі.
З'ехалі мы і праз знаёмых мытнікаў праскочылі без праверак і прыехалі ў Варшаву.
У Вайды на спектаклі-прэм'еры быў я адзін. Гэта "Справа Дантона". П'еса нейкі палячкі, памерлай ўжо. Рука ў яе яе, як у драматурга, мужчынская. Усё зразумеў я, хоць і па-полъ-скі. Акцёр - Рабесп'ера гуляў. Выдатна і ашчадна. Іншыя горай. Рэжысура ўся разлічана на акцёраў і ідэю, без вобразнага рашэння сцэнічнага. Але ўсё рытмічна і выразна.
Добра голяць шыі прысуджаным да гільяціне. Ужо і пакаранне смерцю паказваць не трэба, ужо лязо было на шыі.
Потым дома спяваў. Быў Даніэль і Моніка - разламалі "пара", як кажа Марынка. Былі госці - монстры з "8 l / 2" Феліні. Спалі ў добрай пакоі, дзе працуе "maitre".

* * *
Раніцай з'ехалі. Палякі, на жаль, нямецкіх машын не чыняць. Паехалі на адным акумулятары, г.зн. нерваваліся ўсю дарогу, аднак дацягнулі да Заходняга Берліна. Шаноўны немец выпускаў нас з ГДР - у гэты любімы і ненавісны для дэмакратычных Заходні Берлін. Памежнікі ФРГ - проста махаюць рукой, нават не правяраючы пашпартоў - навошта?
Ўладкаваліся ў маленькім пансіянаце "антык". 30 марак - ноч. Пайшлі есці - елі нешта выбітнае. Берлінскі нейкі гіганцкі кавалак - цэлую нагу з косткай ад свінні, г.зн. вараны кумпяк. Увесь з'есці немагчыма - мы з'елі. Потым пагулялі: горад багаты і амерыканізаваны - рытм высокі, цэны таксама, і ўсё ёсць на ходніках - шкляныя вітрыны-тумбы, там ляжыць чорта ў ступе. Ніхто не б'е шкла і не крадзе. Цэнт <ральным> вуліца - Курфюрстенштрассе - уся ў неон, кабаках, крамах, аўтамабілях. Раптам адчуў сябе заціснутым, гаварыў ціха, ступаў няўпэўнена, г.зн. пожух зусім. Саромеўся гаварыць па-руску - гэта пачуццё гадкае, лепш, я думаю, быць у становішчы акупацыйнага салдата, чым турыстам адной з якія перамаглі дзяржаў у гасцях у пераможанай.
Нават Марыне сказаў, ёй мая заціснутасьць перадалася. Бадзёрыўся я, лаяўся, пагражаў зладзіць Сталінград, крычаў (але для дваіх) "сукі-немцы" і г.д. Аднак я іх саромеюся, ці што? Словам - ніякавата, няёмка і прыкра. І яшчэ арэол скандальнасці і нервовасці над горадам. І ёсць нейкае напружанне ва ўсіх, акрамя Зап <адных> берлінцаў.
Глядзелі кіно французскае: "Эмануэла". Там ёсць усё, што тычыцца сэксу жаночага. Трахать яе ўсюды, усё і памногу, мужыкі, бабы, абарыгены, у самалёце, на прыродзе, дома, яна таксама не адстае і ўдараецца ў Лесбас.
Пайшлі спаць.

* * *
Раніцай рабілі машыну. Не мы, вядома, а ў гаражы BMW. Пакуль мы шпацыравалі - некалькі малюнкаў: смецце на вазку быў выкладзены каменьчык на каменьчык, парушынка да парушынкі. Хацелі мы купіць што-небудзь на памяць і на дом, але калі прыйшлі, то за ўсё было так шмат, што знерваваліся мы і нічога не купілі, толькі прыцаніцца для парадку і без патрэбы. Елі шмат разоў нямецкія спецыяльныя сасіскі з гарчыцай, і яшчэ нешта, чаго назвы не памятаю, але смачна і шмат. Паехалі, заплаціўшы і поохал на кошт. У машыне чамусьці было весялей, можа быць таму, што тут мы былі ўсё-такі на сваёй тэрыторыі франка-рускай. Закруціліся радкі і рыфмы:

пасатыжы - Парыж
аб'едзеныя - Лондан

Аднак, Ваня, мы а Парыжы
Патрэбныя, як у лазні - пасатыжы.

Хоць у лазні - пасатыжы - больш патрэбны.

* * *
Дорооооги у ФРГ - гэта нешта асаблівага, пра што нават і пісаць не трэба. Марынка шпарыць па-нямецку, як я на ангельскай абракадабра. Патлумачылі нам, што мы праехалі паварот на нейкі Кассель, а Кассель - гэта як раз перад Карлсруе, а Карлсруе - цьфу, і ня вымову - перад Страсбургам, а нам туды і трэба.
"Давай-ка спынімся спаць!" Хто гэта прапанаваў - не памятаю, але абодва згадзіліся і засталіся ў маленькім Карлсруиском доміку-гатэлі, дзе ў гаспадароў тры пудзеля - два разумных, адзін глухі. Гаспадары ў мінулым, павінна быць, мелі бурны раман, але зараз гэты Ганс або Фрыц, а можа быць, і Зігфрыд пастарэў, а Гретхен або Брунгільду спатнелы, але бюст захавала і падтрымлівае. Я ў ваннай мыўся за дзесяць дойче марак. Не варта ванна такіх грошай - нармальная ванна з гор <ячей> і хол <адной> вадой, толькі цікавей за нашых будзе гасцінічных ваннаў, ды пабольш.
Спалі, аднак, як дома, але з кашмарамі. Марынка ўжо якую ноч у сне ціснула на тормаз і ражна руль, а я ёй парады даваў і дарогу паказваў. Яна не пярэчыла, таму што спала.
Ўстаў, паснедалі бясплатна, як у іх ва ўсіх заходніх прынята, ды паехалі.
На мяжы, у Страсбургу, нас не аглядалі, а наадварот - прапусцілі, толькі спыталі па-французску - хочаце нешта абвясціць з кантрабанды. Мы не захацелі - яны не настойвалі.
Страсбург - гэта горад. Яго немцы заўсёды сабе хацелі, але ніколі не атрымалі, французы яго любілі і бераглі. Яшчэ б - там ежа добрая і гатычны сабор у свеце вядомы, і крамы, а ў іх што заўгодна. Мы попельніцу купілі - на памяць - танную. Прадаўшчыца мерсикала і хацела нам дабра. Елі шукрут. Атруціліся, але мястэчка прыгожы, ды і не гарадок ён зусім, а горад. Пайшлі на пошту тэлефанаваць, што, маўляў, мы тут ужо, у Францыі, што хутка, маўляў, ужо і дома будзем, - у Мэзон то ёсць Ляфитте.
Кабетка-тэлефаністка трэціраваў нейкую Непанятлівы дзяўчыну, тая ўсё нешта мяняла, што нешта не так набірала і замінала кабетцы спакойна жыць. А кабетка - броўкі подбритые, тон на твары, причесочка кароткая, вочкі заганныя - хацела і ветлівасці з маладзенькім такім, смазливеньким такім французік, а дзяўчына замінала, ну, і той яе забівала поглядамі і пагардай. Мы ў гульні не ўдзельнічалі, а патэлефанавалі ды сышлі.
Дарога нацыянальная №4 - вузкая, але роўная, дождж над Францыяй ўвесь дзень, грузавікі з дарогі збіваюць, а мы сабе едзем і гутарым або маўчым, гэта калі кожны думае, што яго чакае, але нам і маўчаць добра, таму што бо едзем мы разам і машына, дзякуй богу, абяцае давезці да месца.
У Парыж заехалі нечакана спакойна, як і пакладзена Марыне ў які, а мне ў трэці ўсё-ткі раз. Прасеклі горад наскрозь і адразу - у краму, да італьянцаў, за ежай. Гэта - Марына, а я бараду адпускаць вырашыў, няголены быў і агідны і ў краму не пайшоў.
Дома разгружаліся, елі, тэлефанавалі. Было ўтульна, meплo, але нервова. Прыйшлі Міша і Мілка, і акунуліся усё ў праблемы дзяцей, якія пакутуюць ў Шарантоне і не ведаюць за што, а бацькі-то іх самі туды пасадзілі, інакш бы яны збеглі пад кайфам куды-небудзь і памерлі б дзе-небудзь або, яшчэ горш , у злачынцы б выйшлі.
Я Ігара не бачыў два гады, пасля таго як паверыў яму і пераканаў Марыну адпусціць яго на прыроду, ужо вельмі яны рваліся з адным на прыроду, як Леў Талстой амаль, ды і не ён адзін. Што з гэтага выйшла - зразумела. Прырода іх не прыняла, спалохала і адрынула, і замянілі яе хлопцы марыхуанай ды ЛСД.
На тым да гэтага часу і стаяць, хоць вады шмат выцякло і нерваў бацькоўскіх вытанчыліся.
І Іспанія была, і Англія, і Францыя, і ў бацькі адзін месяц, а воз і цяпер там. Ратаваць трэба хлопца, а ён не хоча, каб яго ратавалі, - вось яна і праблема, вельмі падобная на тое, што і ў мяне. Хачу піць і не перашкаджайце. Здохну - мая справа і г.д. - вельмі прымітыўна, ды і ў Ігара не складаней. А ў Аляксандра тое ж, але горш для яго, а для бацькоў ледзь прасцей, можна і прыстрашыць - ён пад наглядам. Вось так...
Зараз яны там бачацца нават, што я лічу вялікім медычным ідыятызмам. Аднак ... заўтра пабачым.
Я наладзіў апаратуру. Музыка гуляе, жыццё ідзе. Да раніцы - а там пабачым.

* * *
Паехалі ў бальніцу. Падобна на нашы дурдома, толькі вось цікавей, і ўсе насельнікі - накшталт сапраўды хворыя. Да мяне разбегся крэтын ў шчацінню і запатрабаваў запаліць. Я даў. Лекары размаўлялі гадзіны тры.
Галоўны мне не спадабаўся. Марыну перабіваў і нават, каго ён параніў некалькі. Яна для яго з іншага свету, дзе слава, грошы, увесь свет і, вядома, эгаізм і поўнае абыякавасць да лёсу дзяцей наогул і свайго, у прыватнасці. А яна яшчэ ў істэрыцы ня білася, казала разумна і стрымана.
А ім адкуль ведаць тое, што ў яе ўнутры, тым больш, ім трэба прычыну хваробы ўсталяваць, і прасцей за ўсё знайсці яе ў маці і бацьку, што <ліха> крыўдзілі детю, цяпла яму не давалі, ўціскалі ўсяляк і здзекаваліся над ім.
У іх практыкі няма - мець зносіны з маладымі наркаманамі, ды яшчэ з творчай інтэлігенцыі. Аднак лекар усё-такі чалавек культурны і ня хуліганіў, і адкрыта не крыўдзіў, мяне слухаў.
Я вякаў рэчы верныя, і здалося мне, што ўсё вельмі ясна.
Усе хочуць свайго - спакою.
Лекары - пазбаўленнем ад клапатлівага пацыента. Супакой.
Ігар - пазбаўленнем ад усіх, каб працягваць пачатае вялікую справу. Супакой.
Бацькі, каб больш не пакутаваць. Супакой.
Я - каб мне было лепш,
Усе - свайго і па-свойму, таму агульнага рашэння знайсці амаль нельга.

План такі, дакладней варыянты:
1) бацькі ўгаварыць ўзяць Ігара;
2) узяць яго да нас;
3) ўгаварыць ўсё ж далячыцца.
Падзяліць іх і г.д.

Ўбачылі Ігара. Ён сядзеў і нешта калякал, нават не ўстаў. Пад лекамі ён - бледны і безуважны, вачэй - спынены, увесь час на мяжы слёз. Я нават спалохаўся, убачыўшы. Размаўлялі з ім.
Ён хоча ў Афрыку, хоча жыць у нас, з Аляксандрам абавязкова, хоча працаваць, каб потым у Афрыку, усё хоча зараз жа і нічога не хоча ў той жа час. Я пакуль не магу гэта апісаць, і як маці гэта вытрымала, і вытрымлівала, і будзе вытрымліваць - не разумею. Але становішча бязвыхаднае. Сузіраць, як хлопец гіне, бо нельга. А он-небудзь хоча гінуць. Вось у чым пытанне. Сышлі. І ўся рэшта дня пражылі ў смутку, жаху і страху.
Тэлефанаваў К.В. Паклікалі яго і сябра з жонкай да Жану, дзе жыве Алёша Дзмітрыевіч. Елі там. У маленькім кафэ каля тэатра шмат смачнага. Алёша песні спяваў, я таксама. Косця казаў тосты, п'янеў і быў шчаслівы, выхваляўся вялікі паэтычнай і палітычнай эрудыцыяй, намякаў на блізкія адносіны з Марынай, словам выебывался, але сімпатычна, я яму патураў. Ён спрытна падводзіў сваю прамову да цытат з вершаў і называў Пастэрнака Барэй (як Ільіча назваць Воўчык), сябар ягоны і жонка балдзелі ад нашэсця знакамітасцяў і ад гонару за высокапастаўленага свайго сябра.
Марынка трымалася выдатна, а я таксама добра. Адвезлі Канстанціна дадому ў гатэль. Заўтра ён дзярж <ударственные> справы будзе заканчваць, яму спаць трэба, а нам неабходна. І заўтра шмат званкоў і спраў дома, трэба мне раб <очее> месца зладзіць. Я ж працаваць буду, хачу, намерваюся. Паглядзім, што будзе.

* * *
Цэлы дзень разбіралі хлам: пошту, часопісы старыя, ужо непрыдатныя дыскі і ўсякае-рознае. Зрабілі мне працоўнае месца, усталявалі сістэму, стала чысцей і прасторней.
У Марыны пошта каласальная. У асноўным усе просяць грошы: падаткі, страхоўкі, дапамога, штрафы, ганарары адвакатам, якія што <то> там пісалі, адпісвайцеся, атакавалі, абараняліся ад Турнье і яго адвакатаў, якія рабілі тое самае, толькі ім плаціць Турнье. Званкі былі ад журналістаў, каб рабіць фота для тэлечасопісы.
Я чхаў падчас уборкі і цягаў хлам ўніз. Усе пайшлі за ежай і за рознай драбязой. Гэта тут хутка і час не бярэ. Толькі ўсё ж такі прыкра, што тут усё, а ў нас не ўсім, тут прыгожа і хутка, а ў нас не так каб вельмі. Вярнуліся ды ляглі, толькі паглядзелі "Айседору" па-амерыканску. Яе гуляе Ванэса Рэдгрэйв - вельмі добра. Ёсць там малюнак Расіі 1921 г <ода> і Ясенін, які гаворыць з ангельскай акцэнтам, чытае вершы, таксама з акцэнтам, гарэлку п'е, б'ецца і адлюстроўвае рускага вар'ята. Рэвалюцыйныя салдаты апранутыя ў пацёртыя дублёнкі і спяваюць "Калінку" з акцэнтам. Яна скача ў нейкім зале, дзе вісіць ўсё, што яны ведаюць з лозунгаў: "Веды - сіла". Плакат: "Убей немца". Партрэты Леніна ва ўсіх ракурсах, і ўсё чырвона ад кумача. Госпадзе, як брыдкая гэтая журавіны. Сорамна.
Але ж мы-то, павінна быць, пра іх робім - яшчэ горш.
Раніцай паедзем па справах, якiя не па маіх, вядома. Хоць і я зайду з нагоды нашай машыны і, можа быць, Паглазаў на Вуацюр, я іх люблю.
Дабранач.
Да! Я забыўся, я ж размаўляў з маці - яны там усе перавезлі. Усё ідзе і без нас.
* * *
Мы паехалі ў Парыж. Марына - да цырульніка, а ў адну гадзіну і <у гадзіну> трыццаць у яе інтэрв'ю і здымка, а я з двума бутэлькамі "Жытняя" (польскай гарэлкі) да месье Жоэефу.
Яго на месцы не было, і я як дурань пайшоў з гарэлкай ў консульства, дзе мяне прынялі як роднага, а адзін чалавек, Міша, павёз да сябе абедаць. Я толькі паспеў зайсці ў РНАК, дзе ўсім замежнікам зніжка. На будучыню трэба ведаць.
Абедалі ў Мішы, ён накшталт ледзь левых поглядаў, ці хацеў мне так паказаць, мяне мацаў, але я асцярожнічаў, што-небудзь скажу гэтакае, а потым адразу што-небудзь такое. Вельмі мы свабодныя людзі са сваімі суайчыннікамі. У яго жонка цяжарная. Таня клікаць, простая такая девчушка з Каломны. Ён таксама. Мае некаторы досвед барацьбы за жыццё, з зайздрасцю сутыкаўся, локцямі пароў, але больш не хоча. Хоча абараніцца, і ў маленькі горад выкладаць, каб спакайней, думаю, што памыляецца. Усюды бо тое ж, а на перыферыі - яшчэ ў больш невыноснай форме. Шпацыравалі мы з ім па Елісейскіх палях, у яго кавы пілі ў маленькай кватэрцы-пакоі, яна тут называецца "студыя". Гэта калі кухня прама ў пакоі, таму, павінна быць, нашы майстэрні таксама зв <ываются> студыі.
Пешшу прайшоўся, ва ўсіх жандараў, пераважна неграў, пытаўся, як прайсці. Адказвалі. Знайшоў дом Тані, дачакаўся Марыну, прыйшлі рэпарцёры, а тут і сама гаспадыня прыехала з Швейцарыі, са здымак. А ў Карла, старэйшага сына, учора было дваццацігоддзе, сабралася супольства. Мы правялі з ёй агітацыю, каб яна не засталася ў пабітага карыта, таму што пасля разводу герцагі і графы, вядома, яе выкінуць. Так, каб яна сышла сама і ў моцнай пазіцыі. Але яна як быццам нічога не чуе. А можа, проста яна нешта іншае, акрамя гэтага, жыццём і не лічыць, так тады што мы ёй галаву круцім? Па-дурному.
Быў потым вячэру, усе весяліліся, і Варавара з мужам - вельмі рэспектабельным маладым фининспектором - паказвалі слайды, мы нават здзівіліся: у яе талент ёсць, гэта прыемна ўзрадавала, што яна не толькі прыгожая, але і яшчэ нешта.Быў, адным словам, баль падчас чумы для дарослых і сумны, але патрэбны вечар для дзяцей. З'ехалі дадому і, вядома, дарагі абмяркоўвалі ўсё.
Керціс, муж Бижи, тлумачыў мне сітуацыю з "Кантынентам". Але гэта я пазней сам даведаюся. Слайды былі пра вясельны падарожжы ў Сіцылію - у асноўным руіны старадаўняга храма, недзе блізу Сіракузах, каланада, потым царква з мазаікай, у полымі фотавыбліску - залатая.

* * *
Раніцай паехалі ў бальніцу, зноў гутарка з лекарам па-французску, бачылі Аляксандра, ён сказаў: "А! Ты прыйшла ?! Прабач мяне за крадзеж, гэта было глупства!" Добрая глупства на 200 000 F. Чамусьці мы ўсе стесняемся яму паказаць сваё сапраўднае стаўленне да гэтай справы, нават цалаваць трохразова, як раней. Можа, нам яго шкада, а, можа, хочам высакароднасць выказаць. Ігар у гэты раз лепш нашмат, яму знізілі дозу транквилентов. Мэрыл штаны, казаў шмат, то разумнага, то глупства, усё хоча жыць разам з Алексам: "Мы, маўляў, адно цела, адна душа".
Ён, павінна быць, з пароды ня важакоў, а самаадданых набліжаных, вельмі захапляецца людзьмі і ўлюбляецца, але, на жаль, у тых, хто яму патурае.
З'ехалі мы ўсё зноў у поўным адчаі, казалі пра тое ж і, вядома ж, усё не ведалі, што ж будзе далей.
Дома глядзелі фільм дурны - "Чалавек, які стаіць тры мільярды". Гэта такі электрычны высакародны супермэн, які ратуе свет. Потым быў матч. Рэгбі: Англія - Францыя. Вельмі жорстка і цікава. Французы выйгралі. Марынка зноў давала інтэрв'ю і фатаграфавалася сабе ў кутку.
Я лёг спаць і праспаў да раніцы, а раніцай з'ехаў да дзяцей. Я сабе мышцу прастуды ці нерв прышчыкнуў ў сне, шыю ня павярнуць. Па-дурному. Ойкал ў машыне пры кожным штуршку і бажыўся больш ніколі не спаць. Володъка ўзрадаваўся. Вішчаў і быў падобны на бялявага дьяволенка, але намеры меў добрыя - нам спадабацца і быць добры хлопчык. Гэта яму не ўдаецца. Петя - велічэзны. Глядзеў ноты для паступлення і граў на гітары. Не дрэнна. Але, вядома, яшчэ вельмі па-школьнаму. Казалі пра яго вучобу ў нас - яму і хочацца і колецца.
Я пакуль яшчэ дакладнага адносіны да плана пераезду ў Маскву не маю, але што-то ў мяне душа не ляжыць пакуль. Не ведаю чаму, можа быць, таму, што ніколі не жыў так і таму ўнутры ў мяне ні так, ні не. Але Марына вельмі хоча і вырашыла. Ну што ж, паглядзім. Дзеці добрыя, а гэта пройдзе, можа быць.
Прыняў гарачую ванну і нацёрла мяне вогненнай маззю, я яе вытрымаў хвілін дзесяць і зняў - щипет жудасна.
Да-а! Глядзелі фільм "Голас бога" з Гары Купера. Гэта пра сям'ю квакераў. Сумны, доўгі, цікавы фільм, поўны гумару і драматызму. Вельмі тонкая рэжысура і гульня. Вельмі дыхтоўна, па-амерыканску. Фільм 50-х гадоў, але ён па-за часам. Праблемы вечныя - жыццё ламае філасофію непраціўлення і пурытанства. Натура чалавечая бярэ верх.
Заснулі як забітыя і мы, і дзеці, якія, вельмі шчаслівыя, асабліва Валодзька, які круціцца і рагоча за пецярых.
* * *

Цэлы дзень елі, шпацыравалі, елі, спалі. Я мучыўся са спіной і вывернутай шыяй, аднак напісаў сёе-тое з балад. Вельмі мяне раздражняе няведанне мовы. Я ўвесь час пытаюся: Што? Што? І гэта раздражняе навакольных. Мне пішацца цяжка, і анёл спускаецца неахвотна, і адчуванне, што злавіў за хвост, не прыходзіць. Але ўсё-ткі вымучваць, і ў падзяку за працу мозг пачынае варушыцца. Спалі. Ўсталі. Паелі, я папісяць, пайшлі дзецям шмоткі купляць, такі яшчэ пад'елі і паехалі, узяўшы Пецю. Валодзьку не сказалі, ён бы гэта ўспрыняў як здрада.
Ехалі добра і радаваліся, што ўцяклі ад снегу і галалёду. Елі ў нейкі па-іхняму прыдарожнай забягалаўцы. Накшталт нашага "Арагві", толькі хутчэй і больш свежую. Прызвычаіцца да гэтага нельга, як ім немагчыма, напэўна, прывыкнуць да нашага. Кожнаму сваё. Цэны - агромадные.
Я ўсю дарогу круціў радкі:

Вы былі ў Бэлы <...>

прыпынку і літар чарадзей <..>

* * *
Колькі ж я прапусціў! Цэлы тыдзень. А ўжо і Ігар некалькі дзён дома, і Пецю ўчора праводзілі, ён два дні ўнізе на гітары гуляў з стрыечным братам. Ігара пабачыў і з'ехаў з Гар дэ Ліён, г.зн. з Ліёнскага вакзала. Вакзалы ўсюды ў свеце аднолькавыя - вялікія і брудныя і нагадваюць, што ўсе нястала: і месца, і час, і людзі. Напярэдадні глядзелі кіно "Фантом дэ Парадис". Гіпертрафаваная гісторыя доктара Фаўста - мюзікл з выдатнай музыкай і фантастычнымі здымкамі. Фільм атрымаў "Гран пры" за лепшы фантастычны фільм. Наогул кіно глядзім.
"Кроў для Дракулы" пра вампіраў. Шмат здаровага і нездаровага сэксу, і бедны стары Дракула валасы падмазаць, каб спакушаць нявінных дзяўчынак, а іх ужо і няма, ён кроў-то ўсё-ткі смокча, але потым блюет жудасна, таму што дзяўчынак ужо сапсаваў садоўнік, а дзяўчынкі - арыстакраткі і распусныя таму. Акрамя двух, але маладую vierge (новае слова, азначае некранутасць) садоўнік ўсё ж ён паспеў пазбавіць нявіннасці, прама стоячы каля сцяны, і мама іх заспела, а Дракула п'е кроў на падлозе. Але старую дзеву ён усё ж такі высмактаў, і калі яго садоўнік пасек на кавалкі і ўбіў кол у яго, гэтая панна памірае разам з Дракулам, папярэдне пакрычаць. Добра, што памёр Дракула - ужо вельмі ён мучыўся і біўся ў прыпадках ад недахопу нявіннай крыві.
Яшчэ глядзелі "Мякаць хрызантэмы" з Рамплинг, ангельскай актрысай, добрай. Там шмат смерцяў і вар'яцтваў, але зроблена нядрэнна.
Бацька, Ігара прыняў, абяцаў дапамагчы і дапамагае, але ён учора подкур драбніцу, мярзотнік, а ў гасцях у Барыса выпіў гарэлачкі і стаў спаць.
Барыс паклікаў будуць размаўляць па-руску, і я казаў. Слухаў яго новую кружэлку, дзе ён спявае, Марына тэкст чытае. Гэта гісторыя яго, Барыса, у паэзіі - даволі дзіўная, але прыгожая. Елі смачна, я паспяваў, усе прыдумлялі, як бы перавесці. У адзін голас сказалі - гэта немагчыма.
Яшчэ былі справы аўтамабільныя, купілі "кадылак" - стары, шэсьцьдзесят сёмага году, але прыгожы. Купілі больш з-за цэны і для гумару.
Я паслаў тры балады Сяргею і замучыўся з чацвёртай пра каханне. Сёння, здаецца, дабіў. Трэба завяршыць Робін Гуда і пачынаць для Эдзіка - вайскоўцы.

Пайшоў я з адным чалавекам, які прыяцель Барыса, на ўручэнне прэміі А.Синявскому і ўсіх іх там убачыў, ледзь пагаварыў, прадстаўлялі мяне ўсякіх тыпах. Не ведаю, можа, дарэмна я туды зайшоў, а з другога боку - добра. Хаджу свабодна і зусім іх не цураўся, ды і спраў у мяне з імі няма, я сам па сабе, ён таксама. А пагутарыць цікава. Яны людзі таленавітыя і ня ашалелыя.
А ноччу патэлефанаваў адзін тып, які з'ехаў, - В.З., папракаў, што я яго пазбягаю і г.д., задаваў пытанні накшталт:
"Ты з падпарадкавання выйшаў?" Я адказваю: "Я ў ім і не быў", і г.д. Ён, па-мойму, запісваў - хрэн яго ведае. Хоча пабачыцца.
Занерваваліся мы. Як яны ўсё ж такі, сукі, аператыўныя. Адразу перадалі па тэлетайпа - маўляў, быў на ўручэнні прэміі.
Раніцай бачыўся з нашымі. Між іншым ім сказаў - рэакцыя слабая. Яны ж зараз таксама лібералы. Хоць - хто іх ведае.
Але ж мець зносіны-то з кім-то трэба, а то вяду паўжывёліны стан, і думаю - навошта я тут? Ня пішацца - або больш не магу, ці разленился, або на чужой зямлі - чужое натхненне для іншых, а да мяне не сыходзіць?
А прыеду дадому - там буду адгаворвацца тым, што мітусня заела. Кожны дзень тут працуе тэлевізар, разбэшчвае, хоць ні храна не разумею. Марынка кідаецца паміж плітой, рахункамі і справамі. Я - нічога не рабіў і сам не ведаю, што хачу.
А тут да таго ж атрымалася ў нас раніцай крадзеж, а можа і не раніцай, у гэтым-та і справа, ад ленасці мазгі і назіральнасць прытупіліся - і я, і Марынка не памятаем і не можам скараціць перыяд магчымай крадзяжу.
Альбо гэта ў Вольгі, калі я прыйшоў у пяць гадзін і да шасці гадзін трыццаці хвілін, але я не памятаю - здымаў Ці я куртку ў гэты час, калі хадзіў у "WC" - наверх. Калі здымаў - гэта магло здарыцца там, таму што ў чатыры трыццаць яны яшчэ былі ў кішэні - я іх адчуваў, ды і вымаў, а калі гэта не так - значыць ужо ўначы - дома. На Ігара цяжка падумаць. Можа, хто-то выпадкова зайшоў у адчынены дом і не ўтрымаўся ад спакусы, а можа быць, і злодзей. Але тады чаму ён больш нічога не ўзяў ???
Улез толькі ў сумку і ў куртку. Грошай забраў 2000 Fr. - увогуле, шмат. Я засмучаны жудасна. Марынка чымсьці атруцілася, і ванітавала яе, ды яшчэ галава ...

20 студзеня - канец лютага 1975 года

_________________
Возвращайся назад, чей-то сын и отец! Убиенный солдат — это только мертвец.
Если выживешь — тысячам свежих могил как потом объяснишь, для чего приходил?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 17:58 
Не в сети

Зарегистрирован: 20 окт 2012, 06:43
Сообщений: 4705
А на эсперанто слабо перевести?

http://irrkut.narod.ru/raznoe/dnevnik.htm

_________________
Мы откроем нашим чадам правду - им не всё равно...


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 18:05 
Не в сети

Зарегистрирован: 22 окт 2012, 10:39
Сообщений: 545
Илья, спасибо! Цэ друга справа!
В 4-х томнике С.Жидьцова, НАДЕЖДА-1, том 4, стр. 5 – 20
В 4-м томе В.Новикова тоже есть пез даты (20 января – конец февраля 1975), но у меня электронный вариант. Хотя про то, как Маринку рвало есть…
Почему перевели на белорусский? На испанском это звучало бы намного креативней!


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 04 июл 2017, 18:12 
Не в сети

Зарегистрирован: 19 окт 2012, 22:40
Сообщений: 1369
"Добра, што памёр Дракула - ужо вельмі ён мучыўся і біўся ў прыпадках ад недахопу нявіннай крыві." - это по-белорусски звучит креативнее!

_________________
Возвращайся назад, чей-то сын и отец! Убиенный солдат — это только мертвец.
Если выживешь — тысячам свежих могил как потом объяснишь, для чего приходил?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 05 июл 2017, 00:24 
Не в сети

Зарегистрирован: 17 июл 2016, 16:47
Сообщений: 157
Мля. Спасибо.
У вас ссылка что ли не открывалась? Просто хотелось узнать, оригинал ли это в Сети?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 05 июл 2017, 08:35 
Не в сети

Зарегистрирован: 22 окт 2012, 10:39
Сообщений: 545
Цитата:
Евгений Давидович: «А на эсперанто слабо перевести?»

Не слабо! Например (примеров много), известная чешская эсперантистка Павла Дворжакова (Pavla Dvořáková) исполнила песню «Vero kaj Mensogo» («Правда и Ложь») на эсперанто! И ваще, Высоцкий переведен на все языки мира, кроме валапюка и суржика — просто у кого-то одна левая не дошла. А мне лень…


Вернуться к началу
 Профиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: ВОПРОСЫ к ЗНАТОКАМ
СообщениеДобавлено: 05 июл 2017, 16:08 
Не в сети

Зарегистрирован: 17 июл 2016, 16:47
Сообщений: 157
В реальности можно было бы спокойно продолжать в теме Эпельзафта тему возможной эмиграции ВВ. А можно и отдельную тему завести.
Но вот смотрите, что пишет Кузьмич:


"Отношение Владимира Высоцкого к эмиграции (как к явлению и как к возможности уехать самому), разумеется, менялось. Менялась проницаемость «железного занавеса», до разрушения которого В. В. не дожил. Но вот парадокс (или уникальность самого статуса Владимира Высоцкого в стране развитого социализма): в конце жизни этот занавес для него как бы не существовал… И если бы В. В. принял решение на полгода остаться за границей раньше мая-июня 1980 года, то кто знает… «Концы поэтов отодвинулись на время…»



Никому ничего не показалось странным...?


Вернуться к началу
 Профиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую тему Ответить на тему  [ Сообщений: 870 ]  На страницу Пред.  1 ... 79, 80, 81, 82, 83, 84, 85 ... 87  След.

Часовой пояс: UTC + 3 часа



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 12


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  
cron
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB